Dochodzę do wniosku, że prowadzenie bloga czy też fb funpag'a to jest wyczyn...Ja no cóż..piszę jak mogę, a zaniemogłam na długo...Remont, zawał teściowej, Tyś w żłobku, zbuntowana 8 latka..Ahh Uroki życia;)

    Tyle się zadziało, że po prostu witki opadają....Uznajmy że problemy mamy większe i mniejsze.. i że każdy.. wiec wracam do normy:)

    Rozpoczęliśmy (chwilę temu, ale cii...) nowy semestr wiec postanowiłam, że coś z tym zrobię...
Napiszę Wam tyle, że wróciła z początkiem lutego do pracy. Można powiedzieć, że wróciłam, bo na "dzień dobry" poszłam na L4 na Tysia. Po zwolnieniu wróciłam do pracy na 2 tyg. dzięki mojemu wyrozumiałemu mężowi no i dziś usłyszałam że...od jutra znów zajmuję się dziecięm swym....Eh nie boje żadnych wyzwań wiec.....Witaj pracownicze macierzyństwo..Ja się pytam komu przeszkadzało ( prócz podatnikom bez dzieci...może seniorom) żeby matka z tym dzieckiem siedziała do 2 r.ż. A nawet 3 wtedy by poszło do przedszkola, ale po drodze może zdążyłoby może złapać większej odporności....Chciałabym napisać że z Małą M. nie miałam takich problemów ale ona była z moją przyszłą doszłą teściową"non stop", bo dziennie studiowałam wiec.. Tłumaczę sobie (koleżankom z podobnymi zmartwieniami), że kiedyś będzie lepiej. A na razie i ja i syn będziemy się.... co i raz "adaptować" w pracy i żłobku.

    Pozdrawiam serdecznie Mamy, które mają życie pełne wyzwań..

"Każda przeszkoda jest wyzwaniem, każda próba – potencjalnym triumfem."
Joe Sugg 

O samotności... której nie lubię

Bardzo nie lubię przeżywać samotności....Niby nie jestem sama, bo mam dzieci, mamę, swojego małża, przyjaciół czy moją siostrę 2000 km ode mnie.. Ostatnio często odczuwam taką wewnętrzną samotność  Niestety gdy nastaje taki stan to wyszukuje sobie "smutnych ciężkich kawałków"- słucham wtedy do upadłego, aż się popłacze. Po to by się wypłakać to mnie oczyszcza, przynosi ulgę i na chwilę mam spokój.

 Zresztą jesień nigdy na mnie dobrze nie oddziaływała. Podobno za mało witaminy D czy coś...Teraz znów przeżywam..

Odkąd małż mój zmienił pracę rzadko go widuję. Nie tylko ja, ale i dzieci. Jak tak sobie pomyślę to będę pokazywać im ojca jak eksponat w muzeum "od święta". Awantury kręcą się tylko wokół tego tematu....A do teraz doszła delegacja.Wiedziałam, że to kiedyś nadejdzie, ale przyszło tydzień za wcześniej. Wczoraj małż wyjechał na 2 tygodnie do Norymbergi,a dziś już Mała M płakała za nim. Czeka nas długie 2 tygodnie...

Czy Wy też macie czasami poczucie samotności, chodź nie jesteście sami? A może nie miewacie takich stanów?Co Wam przynosi ulgę?

"Wystarczy jedna osoba,

 by ożyło pustkowie i wystarczy jej brak, 

aby wielkie miasto wydało się puste."

-Lidia Jasińska

O tym jak można nie przyjść na swoje urodziny...

Muszę Wam opowiedzieć pewną niezręczną sytuacje postawiła mnie wczoraj moja mała M. Otóż z uwagi, że zbliżają się jej "aż" 8 urodziny organizowane dla dzieci, chcieliśmy je zorganizować w sali zabaw niedaleko naszego domu. Zresztą takie było jej życzenie. Co prawda" niedaleko" to dla każdego pojęcie względne, tym bardziej jak mieszka się na wsi;) Oczywiście żartuje. Sala w której zarezerwowaliśmy "raj" jest oddalona od domu jakieś 7 km. Ale jakby nie to jest najważniejsze w tej sprawie, a reklamy nie wprowadzamy....:)

Moja córka rozpoczęła przygodę z zuchami ZHP ok. roku temu- uczęszczając do 1 klasy szkoły podstawowej. Z jej klasy do gromady należy 5-ro innych uczniów(jej przyjaciel Gromek,bliźnięta- Maja i Adam, Filip i Ania). Zdążyła być już ze swoją gromadą na wyjazdach, w tym na kolonii która trwała aż 13 dni ( o tym może innym razem).
Wychodząc z pierwszej w tym roku szkolnym zbiórki zuchowej, druhna wręczyła mi kartkę...Oczywiście nie przywiązałam do niej większej wagi i schowałam do kieszeni "na potem". Okazało się, że to potem nastąpiło dosłownie za chwilę ponieważ mój Zuch postanowił opowiedzieć jak to cudownie będzie na rajdzie. Myślę sobie super, kolejna przygoda( bardzo lubię kiedy mała M zdobywa nowe ciekawe zdolności... ).Patrze na datę i porażka...Pokrywa się ona z wyprawianymi urodzinami małej M... Wiec wracając spacerem ze zbiórki zaczęłam z córką rozmawiać, że niestety będzie musiała zrezygnować z rajdu. Oczywiście już widzę krzywą minę zapowiadającą strumień żalu i płaczu... Mała M. dzielnie zaczyna dyskusję na temat tego jak bardzo czeka na swoje urodziny oraz jak bardzo będzie jej przykro, że inne dzieci pojadą bez niej. Najgorsze było jednak to(o czym ja nie pomyślałam i pewnie bym nie pomyślała gdyby nie ona) jak oznajmiła, że "moi przyjaciele nie przyjdą". Jakby na to nie spojrzeć "rajd"- bo tak są u nas nazywane krótkie wyjazdy zuchowe- odbywa się poza miejscem zamieszkania(Ba! nawet nie w tym samym miasteczku), dzieci późno położą się spać i w ogóle będą leżeć w śpiworach wiec to jak się okazuje bardzo duża atrakcja na 8 - latki. Dziwne jest to, że gdybym "wyrzuciła ją" z ojcem na podwórko na noc w środku lata to absolutnie nie chciałaby o tym słyszeć( gdybym zapytała o trawnik przed domem to co innego:))... No MAGIA;)  Wracając do meritum to....Ja absolutnie nie pomyślałam o tym ze mała M. zaprasza "zuchy" ze swojej klasy lub gromady.

Moje dziecko popadło w chwilową zadumę i rzekła że skoro ma to przysporzyć takiego kłopotu to ona na swoje urodziny nie przyjdzie. Zdumiona odpowiedziałam, że przecież goście będą na nią czekać a ona stwierdziła, że weźmie ich ze sobą. Postawiona przed faktem dokonanym "Matka-Polka" dziś czekała na otwarcie "raju" by zmienić datę przyjęcia urodzinowego. Na szczęście udało się pogodzić "dylemat córki" i w sali zabaw nie zrobiono nom kłopotu ze zmianą terminu ( było jeszcze sporo czasu), a rajd odbył się szczęśliwie do tego stopnia że dziecko po powrocie usnęło w wannie;)

Czy Wy też macie takie dylematy? Czym zaskakują Was dzieci ?Czy Was też dzieci stawiają w niewygodnej sytuacji? Podzielcie się tym ze mną w komentarzach:)

"Człowiek ma obowiązek stać przy swoich bliskich i wspierać ich niezależnie od tego, 

ile problemów nam sprawiają".- Margit Sandemo.

Podwójna okazja:)

Dziś zaczyna się jakże uroczo..od podwójnych urodzin:)

Dziś mała M i moja siostra obchodzą urodziny. Jeszcze z jakieś 6 lat temu dla mojej siostry była to największa tragedia. W tej chwili, myślę że jest to dla nich zaszczyt, że ma urodziny w ten sam dzień co jej siostrzenica. Mała M kończy już 8 lat, moja siostra "oczko" czyli 21. Gdzieś w ramach prezentu chciałam jej wysłać filmik z życzeniami. Niestety 3 razy go nagrywam i żaden z nich nie nadawał się do tego by jej wysłać. Dlaczego? Problem polega na tym, że ja bardzo przeżywam to że siedzi na obczyźnie i że nie ma jej tu z nami. Oczywiście odwiedza nas jak tylko może, ale jest to niestety ogólnie utrudnione.Na co dzień Młoda przebywa na Zielonej Wyspie gdzie wyjechała pierwszy raz ponad 2 lata temu, skończyła techniku i od roku siedzi tam już na stałe. A szczerze "fuksem" dostała tam prace wakacyjną i tak to się zaczęło. Pracuje jako kucharz wraz ze swoim partnerem w tej samej knajpie i nie zawsze mogą dostać urlop w tym samym terminie. Z tego co wiem moja Aleks powinna obecnie przebywać gdzieś w Amsterdamie (w ramach prezentu urodzinowego którego który sama sobie zorganizowała). My się z nią zobaczymy w sobotę ponieważ przyjeżdża na przyjęcie chrzcielne swojego chrześniaka Tyśka. Mam nadzieję, że kiedyś do nas wróci na stałe. Myślę że nasze relacje rodzinne są dość mocne. Sporo przeżyłyśmy w swoim życiu i to spowodowało, że zbliżyłyśmy się do siebie. Fakt często mamy odmienne zdania ale...jakby było trzeba to jedna za drugą w ogień by skoczyła. Kocham ją i nam nadzieję, że ona o tym wie i gdzie by nie była to nie zapomni o tym.

Wracając do sedna obu Dam to życzę im dużo miłości, radości z życia, ambicji byle nie tej chorej, motywacji do pracy nad sobą i do dbania o relacje z innymi oraz dążenia do spełnienia marzeń jakie by one nie były.

 Kto jeszcze obchodzi jakieś wspaniałe święto?Podziel się ze mną w komentarzu i poświętujmy razem;)

"Od śmiechu niedaleko jest do płaczu, 

bo szczęście jest kruche jak szkło."- Jostein Gaarder

Trudne początki....

Każdy kiedyś zaczyna...światłem na końcu tunelu...i to nie śmierć..to spotyka Cię życie:)

Przez cały czas na "coś pracujesz"...raczkujesz po to by wstać, zarabiasz żeby mieć lub wydawać.

Ja też zaczęłam pracę nad sobą pod "różnym kątem", jakiś czas temu... z przyjemnymi wzlotami i katastrofalnymi spadkami. A nie chce, nie...nie lubię być w takich zmianach sama wiec za namowami dobrej duszy zaczęłam ten blog. Nie będę tu filozofować, raczej będziemy się karmić po prostu życiem i przemyśleniami różnej maści:) 

Pozdrawiam Panna Niewidzialna

"Sukces nigdy nie jest ostateczny. Porażka nigdy nie jest totalna. 

Liczy się tylko odwaga." - Winston Churchill