Bardzo nie lubię przeżywać samotności....Niby nie jestem sama, bo mam dzieci, mamę, swojego małża, przyjaciół czy moją siostrę 2000 km ode mnie.. Ostatnio często odczuwam taką wewnętrzną samotność Niestety gdy nastaje taki stan to wyszukuje sobie "smutnych ciężkich kawałków"- słucham wtedy do upadłego, aż się popłacze. Po to by się wypłakać to mnie oczyszcza, przynosi ulgę i na chwilę mam spokój.
Zresztą jesień nigdy na mnie dobrze nie oddziaływała. Podobno za mało witaminy D czy coś...Teraz znów przeżywam..
Odkąd małż mój zmienił pracę rzadko go widuję. Nie tylko ja, ale i dzieci. Jak tak sobie pomyślę to będę pokazywać im ojca jak eksponat w muzeum "od święta". Awantury kręcą się tylko wokół tego tematu....A do teraz doszła delegacja.Wiedziałam, że to kiedyś nadejdzie, ale przyszło tydzień za wcześniej. Wczoraj małż wyjechał na 2 tygodnie do Norymbergi,a dziś już Mała M płakała za nim. Czeka nas długie 2 tygodnie...
"Wystarczy jedna osoba,
by ożyło pustkowie i wystarczy jej brak,
aby wielkie miasto wydało się puste."
-Lidia Jasińska
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz